“Herd” is het tweede duo-album van de Zwitsers pianiste Vera Kappeler en percussionist Peter Conradin Zumthor, na hun debuut Babylon-Suite uit 2014 op ECM. Ze putten hun muzikale inspiratie uit oude foto’s van een dorp dat onder water verdween door de bouw van een dam, op de hoes en het cd boekje zijn er enkele te zien (het gaat om het dorp Zerfreila in Graubünden, in 1955 ontruimd). Het commentaar in het cd- boekje van de Zwitserse auteur Reto Hänny is een weliswaar breedsprakig literair werkje maar zegt eigenlijk niet veel over de inhoud en zeggingskracht van de onderhavige muziek, beter dat de luisteraar dat zelf uitvindt met enige suggesties mijnerzijds.

De muzikale klanken op het album lijken wel regelrecht op te borrelen uit het stuwmeer dat destijds is ontstaan, langzaam ontvouwt zich bijna schilderachtig het beeld van de ontmanteling van het dorp en de teloorgang van de natuur om te veranderen in een signaal van vooruitgang in de vorm van een enorm stuwmeer. Alle nummers op het album, geschreven door Zumthor en Kappeler, hebben betrekking op deze voor de plaatselijke bevolking natuurlijk ingrijpende gebeurtenis. De titel “Herd” oftewel Härd in het Zwitserduts betekent zowel oven als aarde afhankelijk van de context, in dit geval is het natuurlijk de aarde die verzwolgen is door het water.

Het album vangt aan met “Poor Tony” waarbij ik er vanuit ga dat het hier gaat over een voormalige inwoner van het dorp, de muziek klinkt als een treurzang die zwaar wordt aangezet. In het nummer “Calanda” is Kappeler ook te horen op een speelgoedpiano hetgeen een meer vrolijke toets geeft aan de wederom nogal stemmige muziek. “Orthopedia Avantgarde” laat heel andere muziek horen, hier gaat het er flink op los met een sneltreinvaart. De linker en rechterhand van Vera Kappeler zorgen voor een spannend duel waarbij het slagwerk van Zumthor haar flink achterna zit, een enerverend muziekstuk.

In “Stube” is het dan weer in mineur met donkere piano akkoorden, vanwege de teloorgang van de plaatselijke kroeg ? Een wat meer vrolijke uiting van het duo op deze schijf is “three Toypiano’s” waarbij inderdaad wordt gespeeld op speelgoedpiano’s die met hun ratelende klank zorgen voor een wat vrolijker uitstapje op deze toch wat droefgeestige cd, bijna alle nummers klinken in mineur daarom begrijp ik ook niet het himmelshoch jauchzende verhaal van de Zwitserse auteur Reto Hänny in de cd tekst, maar in Wikipedia las ik toch het een en ander dat mij verleidt tot het lezen van zijn werk. Er staan werkelijk knappe stukken muziek op dit album, maar de foto’s op de hoes waren al treurig genoeg, daarom had ik graag wat meer opbeurende klanken gehoord.

Jan van Leersum.